Yaşlılık

Sanki yaşlanınca böyle olacakmışım gibi bir his var içimde...

Ne dersin Omar?

Kırmızı Evren

İşte Kırmızı Evren: Red Universe

ve şifreler:

NAY NAY GIVE ME SOME HAY
JIMINY CRICKET!
SURLEY YOU JEST
THE LAST STRAW
DEAD MEN TELL NO TALES
MAY I HAVE SOME BLUEBERRY PIE?
I SHOT A MAN IN RENO
RUMPELSTILTSKIN IS MY NAME
I DREAMT I WAS A BUTTERFLY

Ramak

Değişim ve taşınım işlerinin bitmesine ramak kaldı. Hele biraz daha sabır...

Talih Kuşu Çok Uzaklarda

Tam da kolları sıvayıp taşınmışken yeni evimizi tamire aldılar (kovulmak gibi bir şey bu).

Çok sevdiğim ve pek güvendiğim hosting [kahretsin, bu da yazıldığı gibi okunuyor] yani barındırma şirketimin tamir-bakım sırasında başardığı ne idüğü belirsiz bir forsıt domeyn [forced domain] muhabbetinden ötürü siteme ulaşılamıyor. Talihsiz olan benim zahir. Çok önceden bunu anlamalıydım. Zaten bir türlü bitmeyen Linüks çilesi de bunu destekliyor. Artık yazı felan yazmayacağım burda dedikten sonra ikinciye bir gönderi yapıyor olmam da ne kadar ironik, deel mi?

Neyse efendim, ben anladım ki friy hosting başa bela. Elini cebine atıp parana kıymıyorsan, bırakacaksın, dağınık kalacak. Ben de bıraktım, dağınık şu an.

İsterseniz siz de bırakın dağınık kalsın.

taşındım ama...

Taşınıyorum dedim ve taşındım. Taşındım taşınmasına ama bizim sörvır [server], yani nam-ı diğer sunucu zıkkımı dünden beri çökmüş durumda.

Hayırlısı ya. Her işte bir hayır varmış...

Taşınıyorum

Bazen değişiklik iyi olacakmış gibi geliyor. Saçımı kestriyorum, sakal bırakmaya karar veriyorum, yeni bir film izliyorum, yattığım yatağı değiştiriyorum vs. vs.

Şimdi de yine çok sıkıldığımı hissediyorum ve taşınmaya karar verdim. Bazen neden ve nasıl olacağını düşünmeden karar vermek eğlenceli geliyor. Depresyon denen can sıkıcı aktiviteden sonra bir farklılık, bir değişim, her zaman "elemin bitişi lezzet verir" kaidesini hatırlatıyor bana.

Şimdi de yıllardır oturduğum bu defterimi terk etmeye karar verdim. Nasıl ve niçin olduğunu düşünmeden, anlamsızca bir karar bu. Belki yine depresyona girdim, dibe vurdum ya da hâlâ düşüyorum. Bilmiyorum. Hiç bir zaman emin olamadığım şu hayatımda bir kere daha belki de sonucunun, olabileceğinden çok daha iyi olacağının ümidini taşıdığımdan, taşınmaya karar verdim. Ne zaman uygulayacağımı bilmesem de, bir süre için -ya da sonsuza dek- buraya yazmayacağım. Çok uğraşıp ıkınıp aldığım sayfacibasi.com adresiyle devam etmeyi gözüme kestirdim. Ne var ki, bu Blogır üyeliği her zaman gerekli oluyor. O yüzden burayı kapatıp gitmeyi de göze alamıyorum. Gözle ilgili bu kadar şeyden sonra, gözüm gibi baktığım herhangi bir şeyin olmadığını anlayıp üzülsem mi diye de düşündüm. Sonuç negatif.

Şimdi gidiyorum, balkonumuza yuva yapan güvercinlerin aslında o balkonda istenmemesi gibi, ben de sanki birileri beni istemiyormuşcasına taşınıyorum.

Her gün yeni bir umut, bu sefer tamam...